Transgraniczna opieka zdrowotna jest rosnącym zjawiskiem w Unii Europejskiej. Pacjenci, którzy potrzebują leczenia coraz częściej działają jak dobrze poinformowani konsumenci, którzy twierdzą, że mają prawo do wyboru swoich dostawców, w tym poza granicami kraju zamieszkania. Pacjenci są wspierani przez czynniki takie jak Internet lub świetnie wykształceni zagraniczni lekarze, a często motywowani dodatkowo niezadowoleniem z opieki zdrowotnej w ich kraju.
Aspekty transgranicznej opieki zdrowotnej w Unii Europejskiej zostały poruszone w nowej 397 stronicowej książce „Analizowanie i łączenie praktyk oraz procedur” autorstwa Wismar, Palm, Figueras, Ernst and van Ginneken, z Europejskiego Regionalnego Biuro WHO.
Publikacja dotyczy również lekarzy i pielęgniarek, którzy uczą się i pracują za granicą oraz coraz częściej współpracują z kolegami zza granicy. Pokazuje trendy, ramy prawne i analizuje niepewną dostępność, zwrot kosztów, jakość oraz bezpieczeństwo. Bada różne podejścia do tych problemów i metody wykorzystywane w celu ich ułatwienia lub rozwiązania. Zamieszczone informacje i analizy stanowią poważny krok w toczącej się debacie nad stworzeniem ram prawnych dla transgranicznej opieki zdrowotnej, które będą bardzo ważne dla decydentów i osób zainteresowanych kluczowymi aspektami transgranicznej opieki zdrowotnej.
Poruszone zagadnienia:
- Stworzenie ram europejskiej, transgranicznej opieki zdrowotnej.
- Zarys bezpieczeństwa, wysokiej jakości i efektywności europejskiej, transgranicznej opieki zdrowotnej.
- Dostęp do świadczeń opieki zdrowotnej w poszczególnych krajach UE i pomiędzy nimi.
- Korzyści oraz koszty.
- Jakość i bezpieczeństwo.
- Łączenie krajowych praktyk i strategii dotyczących praw pacjenta.
- Transgraniczna współpraca.
- Wpływ przeszłości na transgraniczną opiekę zdrowotną.
- Dane dotyczące transgranicznej opieki zdrowotnej.
Niedawno przyjęta dyrektywa UE w sprawie mobilności pacjentów, zapewnia prawo (w teorii) obywatelom UE do leczenia i opieki zdrowotnej w innym państwie członkowskim UE już w 2014 roku. Dyrektywa stwarza ramy prawne dla pacjentów do otrzymania zwrotu kosztów za leczenie w UE oraz innych krajach europejskich, które są spełniają warunki produktów i usług UE.
